Mijn moeder riep vroeger altijd: ‘aan tafel, we gaan eten’. Mijn vader zat dan al klaar om het vlees te snijden. Hij bepaalde in hoge mate wie wat kreeg Als mijn broertje een groter stukje kip kreeg, of een heel ei in plaats van een halve, verklaarde hij zich kort nader: ‘hij moet er nog van groeien.”
Het kwam nauwelijks voor dat wij gasten aan tafel hadden. De deur stond altijd open, maar mee eten ho maar. Dit systeem heet met een mooi woord het monistische systeem.
Tot een kleine 20 jaar geleden vergaderden de gemeenteraden en de commissies ook via dat monistische systeem. De burgemeester of een wethouder was voorzitter. Een soort hoofd van het gezin. Bij uitstek de vader die het vlees sneed. In heel Nederland werd echter een kleine 20 jaar geleden het duale systeem ingevoerd. Niet de wethouder of burgemeester is a priori de man die de vergadering leidt. Het kan ook een moeder zijn die het vlees snijdt. Kortom de tijden veranderen. De grootste verandering is dat de vader of moeder die vroeger het vlees sneed niet langer meer het hoofd van het gezin is. Sterker nog hij of zij maakt geen deel meer van uit van bijvoorbeeld een commissie. Het hoofd van het gezin bepaalt niet meer wat er gegeten wordt en ook niet wie er wat meer krijgt dan de ander. Dat bepalen de ‘gezinsleden’ in nagenoeg heel Nederland samen. Een wethouder mag hooguit komen uitleggen wat er op de dis staat en wat niet. Hij of zij kan, als hij daarvoor goede verklaringen heeft, voor worden geprezen, maar ook bij niet afdoende uitleg worden weggehoond.
Zo ook tijdens de laatste commissievergadering Samenleving. Wethouder Roefs probeerde met behulp van wat secondanten op hoofdlijnen uit te leggen dat de situering van de bibliotheek in den Asseldonk een smakelijk hapje is. Zij wilde dat zo snel mogelijk bij alle gezinsleden door de strot proppen zonder enige verdere uitleg. Er was nog geen raadsvoorstel. Het gezin moest en zou bij elkaar komen voor een extra etentje. De vele vragen vanuit het gezin werden door haar niet beantwoord. Ook de secondanten mochten niet aan tafel schuiven voor het beantwoorden van de vele vragen. Iets wat in een duaal systeem nu juist wel de bedoeling is. U begrijpt het al. De wethouder had een monistische broek aangetrokken en dat schoot bij alle fracties op een na in het verkeerde keelgat. Zij wilde het vlees snijden, geen vragen beantwoorden. Niet zeuren allemaal en je bord leeg eten. Haar eigen fractie de PK was de enige fractie die haar nog steunde. Die fractie vergelijken we dan maar met het kleine jongetje dat nog moet groeien. Moeder Roefs die het vlees wilde snijden sneed zich overduidelijk in de eigen vingers. De moraal van dit verhaal? Wethouder Roefs moet iets meer reSPEKt tonen voor raads- en burgerleden. Zij is geen hoofd van het gezin meer, maar gewoon gast aan tafel.
Rolf Krijnen
(fractievoorzitter KERN Bergen)